بررسی ریشه زایی شاخه های گل محمدی (rosa damascena mill.) از طریق خوابانیدن تحت تیمارهای مختلف هورمونی در دو فصل متفاوت

ارزش اقتصادی و دارویی گل محمدی (rosa damascena mill.) سبب شده تا تکثیر این گیاه مورد توجه و در اولویت تحقیق قرار گیرد. به منظور حفظ ژنوتیپ پایه های برگزیده، مطالعاتی بر روی خوابانیدن ساده در دو فصل پاییز و زمستان بر روی شاخه های جوان و رشدیافتة درختچه های بالغ گل محمدی در سال 1386 انجام شد. شاخه ها تحت دو تیمار هورمونی ایندول بوتیریک اسید و نفتالین استیک اسید با غلظت های متفاوت، در بستر ماسه بادی خیسانده شده و به مدت 24 ساعت در شرایط تاریکی خوابانیده شدند. نتایج نشان داد که در دو فصل پاییز و زمستان درصد ریشه زایی شاخه های گل محمدی در بستر ماسه بادی بالا بود. به طوری که تیمار ایندول بوتیریک اسید (iba) با غلظت 50 میلی گرم در لیتر در دو فصل پاییز و زمستان بیشترین درصد ریشه زایی را به میزان 100% داشت و تیمار نفتالین استیک اسید (naa) با غلظت50 میلی گرم در لیتر در فصل پاییز کمترین درصد ریشه زایی را به میزان 33/53% داشت. بنابراین شاخه های ریشه دار شده، پس از 5/3 ماه از پایة مادری جدا شده و در گلدان های حاوی مخلوطی از خاک باغبانی، ماسه بادی و پیت با نسبت حجمی (1:1:1) در شرایط گلخانه و تحت آبیاری از پایین (گلدان ها درون تشتک) قرار گرفتند، به نحوی که زنده مانی شاخه های ریشه دار شده به میزان 90% بود.